تفاوت حافظه‌‌های Registered و Unbuffered چیست؟
در این مطلب قصد داریم تا تفاوت رم‌‌های Registered و Unbuffered یا DIMM و UDIMM را بررسی کنیم. بسته به اینکه رم قرار است در کدام سیستم استفاده شود، که می‌تواند یک ایستگاه کاری (Work Station)، سرور یا کامپیوتر شخصی باشد، انتخاب نوع رم از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
Buffered Memory (حافظه بافر)
این نوع رم که به Registered Memory نیز معروف است، حافظه است که یک ثبات یا Register بین ماژول حافظه رم و سیستم کنترلر رم دارد. این ثبات در اصل برای این است که بار الکتریکی را روی کنترلر کاهش داده و آن را پایدارتر کند. در این نوع رم اطلاعات ابتدا برای ثبات فرستاده می‌شود و سپس برای ماژول حافظه ارسال می‌شود.
در واقع register واسطه ای بین پردازنده و بانک‌‌های حافظه رم است. همچنین مادربرد یک سیستم باید قابلیت سازگاری با رم‌‌های Buffered را برای استفاده داشته باشند.
از آنجایی که در یک Registered DIMM یا RDIMM سیگنال‌‌های حساس که به چندین تراشه می‌روند (به عنوان مثال آدرس‌‌ها) از یک تراشه رجیستری (Registery Chip) عبور می‌کنند، این چیپ سیگنال‌‌ها را تقویت و همگام می‌کند به طوری که زمان بندی‌‌ها کنترل شوند.
بنابراین یکی از مزایای RDIMM این است که سیستم می‌تواند تعداد بیشتری از اسلات‌‌ها یا DIMM ها را ساپورت کند. به همین دلیل است که PC ها و لپ تاپ‌‌ها که معمولا دو سوکت رم دارند از UDIMM (Unbuffered DIMM) و سرورها با 24 یا 48 سوکت از RDIMM استفاده می‌کنند.
البته این قابلیت طبیعتا قیمت رم‌‌های Registered را نسبت به Unbuffered بالاتر می‌برد. به این دلیل که مدارهای الکتریکی بیشتری برای ساخته شدن آن نیاز است.
هر چند سرعت این نوع رم‌‌ها نسبت به رم‌‌های Unbuffered اندکی کمتر است، رم‌‌های registered به دلیل پایداری و قابلیت اطمینان بالاتر ، معمولا برای ایستگاه‌‌های کاری و سرورها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
دلیل سرعت پایین تر وجود یک سیکل اضافی در هنگام خواندن و نوشتن روی بانک حافظه به دلیل استفاده از ثبات است. باید توجه داشت که این سیکل اضافی بسته به سیستم‌‌های مختلف قابل اغماض است و تاثیر چندانی ندارد.
Unbuffered Memory
همچنین با نام Unregistered هم شناخته می‌شود. حافظه ای است که دارای هیچ ثباتی بین کنترلر و رم نیست. این باعث می‌شود که کنترلر حافظه (که به طور معمول روی مادربرد قرار دارد) به صورت مستقیم با رم در ارتباط باشد و کارایی بالاتری را نسبت به رم‌‌های Registered داشته باشد. هرچند بار الکتریکی بیشتر و قابلیت اطمینان پایین تری را سبب می‌شود.
برای سیستم رایانه‌‌های شخصی، رم‌‌های Unbuffered عموما گزینه بهتری است. نه فقط برای اینکه قیمت پایین تری دارند بلکه به این دلیل که سریعتر هستند. اما با اینکه رم‌‌های Unbuffered مزیت سرعت را دارند، پایداری و قابلیت اطمینان پایین تری را ارائه می‌دهند.
روش ECC در رم‌‌ها
رم‌‌های دارای تصحیح و تشخیص خطا Error Checking and Correction (ECC)، امروزه به صورت گسترده ای در تجهیزات مربوط به IT استفاده می‌شوند. یک بیت parity به صورت ECC به همراه هر 8 بیت، توانایی دریافت و بازیابی اطلاعات را به صورت همزمان دارد.
بر خلاف بیت parity در رید RAID 5 یا RAID 4 در اینجا برای اینکه هیچ ظرفیت قابل استفاده ای از حافظه مصرف نشود و ظرفیت پایین نیاید، سازندگان رم معمولا یک چیپ بیشتر را به همراه هر 8 چیپ حافظه اضافه می‌کنند. وقتی یک تک بیت حافظه به عنوان خطا تشخیص داده شد، اطلاعات پریتی برای بازیابی اطلاعات استفاده می‌شود.
در رایانه‌‌های شخصی یا لپ تاپ‌‌ها استفاده از ECC اهمیت چندانی ندارد. چرا که یک خطای تک بیت در هر 1GB یا 2GB و در هر ماه یک بار اتفاق می‌افتد. این برای کاربر PC یعنی هنگ کردن یک برنامه، یا در بدترین حالت reboot شدن سیستم. اما در سرورها، ECC برای امنیت داده‌‌ها و به روز بودن ضروری است.
هر دو نوع رم Registered یا Unbuffered می‌توانند از ECC استفاده کنند یا non-ECC باشند.
نتیجه گیری
امیدواریم دراین مقاله یک دید کلی در مورد تفاوت رم‌‌های Registered و Unbuffered و روش ECC بدست آورده باشید. برای اطمینان از انتخاب بهترین و مناسب ترین رم سرور می‌توانید با کارشناسان فروش ما تماس بگیرید.
در صورت نیاز به خرید سرور و قطعات سرور HP روی لینک‌‌های زیر کلیک کنید: